جدول لیگ برتر

آیا عصر بارسای گواردیولا تمام شده؟ آیا مورینیو سرانجام پپ را به زانو درآورده؟ آیا رئال بهترین تیم جهان شده؟ سید لاو در گاردین با قلم پر آب و تابش به چگونگی عقب افتادن بارسلونا در لالیگا از رئال پرداخته. به چرایی لغزش کاتالان ها. به کالبد شکافی جلو افتادن مادریدی ها. به خیلی چیزهای دیگر.

 یک

ژرارد پیکه خواسته و ناخواسته حرف درستی زد. او هفته قبل یا کمی پیشتر که رئال مادرید فاصله اش را در صدر به هفت امتیاز رساند با تاکید گفت بارسلونا هر آن چه در توان دارد انجام خواهد داد تا فصل پیش رو برای ژوزه مورینیو و تیمش طولانی تر شود. شنبه شب که فرا رسید بارسلونایی ها، ادامه فصل پیش رو را برای رئال طولانی تر کردند... و همین طور برای سایرین: سه ماه انتظار برای فرجامی اجتناب ناپذیر. بیش و کم نزدیک به نیم فصل انتظار برای تمام شدن فصل. انتظاری برای رئال مادرید تا سرانجام جام قهرمانی لیگ را بالا ببرد. تا جام را پس از چهار سال از بارسلونا پس بگیرد. انتظاری برای همه طرفداران فوتبال شبیه صف کشیدن در اداره پست. بدون جرئت تکان خوردن. تا جلو رفتن هفته به هفته به سوی پایان فصل. انتظاری طولانی، انتظاری برای رئال مادرید که ارزشش را خواهد داشت.

شانرده هفته تا پایان راه باقی مانده، ولی به سختی می توان از این که کورس قهرمانی تمام شده اجتناب کرد. این کورس همان جایی تمام شد که سال پیش تمام شده بود. رئال مادرید در ژانویه 2011 "اشتباه نابخشودنی" را در پامپلونا انجام داد که رقابت قهرمانی را خیلی زود تمام کرد. با شکست 0-1 برابر اوساسونا. آن اشتباه نابخشوده در فوریه 2012 امسال از بارسلونا سر زد. آنها جایی شکست خوردند که اجازه شکست نداشتند. شکست 2-3. در همان استادیوم. در همان هوای سرد، زیر همان بادهای تند. روی همان زمین یخ زده. نمایش فوق العاده نیمه دوم – بارسلونا با یازده شوت و اوساسونا با سه – برای تغییر نتیجه کافی نبود. کافی نبود تا نظر کارلس پویول که می گفت "بدترین نیمه ای که بیاد می آورم" را تغییر دهد.

دو

پپ گواردیولا پیش از بازی شرایط بارسلونا در لیگ را مثل قرار گرفتن "روی لبه پرتگاه" توصیف کرده بود. شرایط بارسا شب بعد که رئال مادرید، لوانته را پس از آغازی دشوار 2-4 شکست داد، بد و مخاطره آمیزتر شد. شاید آنها هنوز از لبه پرتگاه چند صد فوتی مثل کارتون ها روی سنگ های سفت سقوط نکرده باشند، ولی بین زمین و هوا سرگردان مانده اند. با دستانی که سنگ لقی را در لبه پرتگاه چسبیده که نهایتا به رتبه دوم ختم می شود. در حالی که رئال مادرید بالای پرتگاه ایستاده و با شیطنت پاهایش را روی انگشت های بارسا فشار می دهد... پرسش این است "کی؟". پرسش این است مادریدی ها تا کی از تماشای بارسای آویزان مانده بین زمین و هوا لذت می برند؟ آیا می توانند پیش از سفر به نوکمپ عنوان قهرمانی را بدست آوردند و ستاره های کاتالان را به صف شدن و دست زدن برای خود وادار کنند؟ 

سه

البته ما هم تا پایان فصل چیزی برای فکر کردن خواهیم داشت. محض نمونه لیگ قهرمانان. ال موندو تیتر دوشنبه اش را به "بیاید دنبال لیگ قهرمانان برویم" اختصاص داد و اسپورت هم نوشت " نباید لیگ قهرمانان از چنگمان بلغزد". نکته اشاره شده کاملا عیان بود: سرنوشت لیگ روشن شده. در مارکا یکشنبه عنوان "پایان" جلب نظر می کرد و در مارکا دوشنبه جمله "و حالا برویم دنبال لیگ قهرمانان". حالا که سرنوشت لیگ روشن شده. حالا که شعار طرفداران از "چهار امتیاز!" به "پنج امتیاز!" و به "شش امتیاز!" و سپس شعار "هفت امتیاز!" به ترکیبی رسیده تا تیتر اول روزنامه آس بشود "ده امتیاز!"...  حالا که مادرید با ده امتیاز بیشتر در صدر ایستاده و شانزده بازی باقی مانده. حالا که پدرو می گوید "...شرایطمان با هفت امتیاز فاصله سخت بود و حالا با ده امتیاز..." . حالا که ویکتور والدس می افزاید "... اوضاع لیگ حالا برایمان سخت شده. این جا سقوط کردیم. بازگشت از این مسیر دشوار شده". حالا که گواردیولا در پاسخ آیا لیگ برای بارسا تمام شده جواب می دهد "باید در اروپا از عنوانمان دفاع کنیم" و می افزاید "... مردم که ابله نیستند". حالا که پیکه می گوید "ده امتیاز خیلی امتیاز است".

خیلی امتیاز. امتیازهای لعنتی. بیش از امتیازهایی که رئال در سراسر فصل از دست داده. هر چند مورینیو گفته "بی تردید ما هم خواهیم لغزید"، ولی رئال بی تردید آن قدرها هم نخواهند لغزید. حتی اگر تا پایان فصل سه بازی را ببازد – حتی اگر سه بار راهی خانه اتلتیک بیلبائو، اتلتیکو مادرید و بارسلونا شود – هم می تواند لیگ را فتح کند. آن هم با این فرض که بارسلونا همه بازی هایش را ببرد، که احتمالا چنین نخواهد شد.

می توان شکست در اوساسونا را برگرفته از درجه حرارت سقوط کرده در هوای بسیار سرد قلمداد کرد. برگرفته از زمین یخ زده سفت. برگفته از غیبت پنج قهرمان جهان: سسک فابرگاس، داوید ویا، سرجیو بوسکتس، آندره س ایتیستا و ژاوی.  ولی همه چیز در آن شب خلاصه نشد. شب های دیگر هم جلب نظر می کردند. شکست در اوساسونا بدین معنی بود که بارسلونا خارج از خانه فقط چهار بار برده. پنج بار تساوی کرده و دو بار شکست خورده. بدن معنی که لیونل مسی خارج از خانه فقط چهار گل زده (سه تایش هم برابر مالاگا). در حالی که مادرید خارج از خانه نه بار برده، یک بار تساوی کرده و فقط یک بار شکست خورده. کریستیانو رونالدو هم دور از برنابئو یازده بار دروازه ها را گشوده.

بارسلونا تا این جا 48 امتیاز کسب کرده، در حالی که فصل پیش در همین زمان 61 امتیازی بود. بارسا در این فصل همان تعداد امتیاز از دست داده که رئال فصل پیش در همین برهه امتیاز از دست داده بود. همان دورانی که رئال 0-5 برابر بارسلونا خرد شد. همان دورانی که برابر اسپورتینگ، ساراگوسا و اوساسونا شکست خورد و به تساوی مقابل دپورتیوو، مایورکا، لوانته و المیرا تن داد. آنها در آن چهار بازی فقط یک گل زدند. البته تساوی های این فصل بارسا برابر تیم های قوی رقم خورده. برابر اتلتیک بیلبائو، اسپانیول، والنسیا، ویا رئال، سویا و رئال سوسیداد. تساوی هایی به قیمت گزاف. نکته این است تساوی ها حالا شکست محسوب می شوند و شکست ها، مصیبت. بارسا تاکنون در این فصل 16 امتیاز از 33 امتیاز خارج از خانه را واگذار کرده. از کف داده.

خستگی و مصدومیت ها در این سقوط نقش داشتند. بارسلونا در ماه ژانویه هشت بار به میدان رفت. برای مسابقات جام باشگاه های جهان راهی شرق آسیا شد که به معنی برگزاری بازی های بیشتری در زمان کوتاهی بود... مردان میانی بارسا در لیگ طی هفته ای که سپری شد خاویر ماسکرانو، سرجیو بوسکتس و تاگو بودند. ؟ حقیقت این بود استراحت دادن به بازیکنان و تمرکز بر لیگ قهرمانان ضرورتی اجباری بشمار می رفت. ژاوی با در آشیل دست و پنجه درد می کند. اینیستا تازه از بند مصدومیت رهایی یافته. فابرگاس از تعطیلات کریسمس تاکنون محو شده و ساق پای بوسکتس چاک عمیقی برداشته. الکسی سانچز مصدوم شده، پویول بازی های پرشماری را از دست داده. پیکه بندرت نشانی از روزهای اوجش داشته و زانوی ویا هم شکسته. فقط مسی است که مصدوم نشده. ولی به نظر می رسد حتی او هم تیزی و برندگی گذشته را ندارد.

در کنار همه اینها پرسش هایی در باره انگیزه جاری هستند. پس از سه سال قهرمانی لیگ و فشار ناشی از فتح عناوین پی درپی با لزوم کسب 90 امتیاز در دو فصل قبل، نزول در برخی مقاطع اجتناب ناپذیر نشان می داد... چنان که پویول گفت "ما ماشین نیستیم".

چهار

البته برای اذهان توطئه پرداز، پاسخ ساده تری هم وجود دارد. وقتی سانچز دروازه رئال را در دقیقه 81 گشود، که می توانست گل تساوی بخش باشد، ولی پرچم کمک داور بالا رفت، گواردیولا رو به داور بسان ماهیگیری که رو به همکارش اشاره می کند حواسش را جمع کند، اعلام کرد سانچز چقدر از خط آفساید دور بوده...پس از بازی روشن شد گل بدرستی مردود اعلام شده – پس از بارها تکرار و تکرار و رسیدن به اختلافی بسیار اندک – ولی رسانه های کاتالونیا دست از اعتراض برنداشتند. نویسنده نشریه اسپورت نوشت "... فشار مورینیو روی داوران جواب داده ". آنها از این نکته آسان عبور نکردند که رئال تاکنون در این فصل ده ضربه پنالتی بدست آورده – بیش از هر تیمی در اروپا – و حتی یک بار هم ضربه پنالتی بر علیه اش اعلام نشده. در حالی که سه ضربه پنالتی علیه بارسا اعلام شده. هر چه باشد تعداد ضربه های پنالتی که به سود رئال در سه ماه اخیر اعلام شده بیشتر از همه ضربه های پنالتی بوده که به سود بارسا از بدو ورود گواردیولا اعلام شده.

البته آمار و ارقام و آن نق زدن ها بازگوکننده چیزهایی هم هستند، ولی شاید نه آن قدر که مورد اشاره قرار می گیرند... آنها بازتابنده قدرت تهاجمی مادریدی هایی بشمار می روند که در این فصل بی ترحم بوده اند – بندرت علامت سئوال هایی در باره ده ضربه پنالتی رئال که بدرستی اعلام شدند جلب نظر کرده – و البته این که بارسا در مقایسه با گذشته زخم پذیر شده. بله برخی تصمیم ها تعیین کننده هستند، ولی نمایش تیم ها اهمیت بیشتری از آمار، ارقام و سوء ظن ها دارند. مادریدی ها برخلاف بارسلونایی ها دور از خانه حریفانشان را له کرده اند... شش بار در این فصل از حریفان عقب افتاده اند، ولی پنج بار پیروز شده اند و برغم گشودن دروازه ها باز هم به دنبال گل های بیشتری رفته اند.

آنها بی امان هستند،غیر قابل مقاومت و با تنوع حیرت انگیزی در ترکیب و حمله. تعداد بازیکنان بزرگ رئال نمایانگر قدرتشان است. سیزده بازیکنی که یکشنبه برای رئال پا به میدان گذاشتند جمعا 364 میلیون پوند می ارزیدند (برای آن هایی که علاقه دارند قیمت بارسایی های به میدان رفته 115 میلیون بود) و برغم تنش فراوان میدان و اشتباهات آشکار، آن چه مورینیو انجام داده قابل توجه بوه. مورینیو که دومین فصل متوالی است رهبری رئال را در دست دارد. چیزی که همتایان قبلی فرصتش را نداشتند. مادریدی ها حتی وقتی خوب هم بازی نمی کنند، قدرتی بی بدیلشان را به رخ می کشند. قدرت جسمی شان حیرت انگیز است و تیزهوشی شان غبطه آور. میگل انخل مدیر ورزشی سابق رئال گفت " وقتی برابر مادریدی ها متقاعد شده اید می توانید برنده شوید، ناگهان دو، سه یا چهار گل عقب می افتید... وقتی تصور می کنید خوب بازی کرده اید، له می شوید". کافی است به تعداد فرصت هایی که مادریدی ها از ضربه کرنر حریفانشان خلق کرده اند نگاه کنید... آنها در این فصل فقط به لوانته و ریسینگ گل نزده اند... دور از خانه دو بازی را با زدن سه گل به پایان برده اند، دو بار با زدن چهار گل و دو بار با شش گل. آنها فقط باید پس از آن سقوط طولانی پر آب و تاب انتظار بکشند. انتظار طولانی. ولی آیا شانزده هفته انتظار پس از چهار سال زمان طولانی است؟