جدول لیگ برتر

- پره پونتی، عکاس روزنامه ال موندو دپورتیوو، باشکار این صحنه، نام خودش را درفوتبال اسپانیا ثبت کرد.او با انتشار مقاله ای از لحظات شکار آن عکس تاریخی مورینیو درپارکینگ نوکمپ و درکمین داوران مسابقه گفته:« یک ال کلاسیکوی دیگر با کلی هیجان و استرس و تمامی اتفاقات موجود بود.ازآن بازی هایی که هیچ وقت نمی دانی که کجاو چه زمانی باید تصاویربازی راثبت کنی.برنامه ریزی پیش از آغاز بازی بسیارمهم است که بدانی که کجاها بایستی ولی گاهی وقتها شانس دری رابه روی تو بازمی کند که با ثبت یک عکس پرمفهوم، باشادی و رضایت کامل به خانه برگردی.عکسی مثل عکس مورینیو درانتظار داورمسابقه درپارکینگ؛مدرکی که هیچ یک از همکارانم دررسانه های دیگرخبری به آن دسترسی نداشت.

این غیرقابل باور بودکه یک ساعت بعد از به صدادر آمدن سوت پایانی بازی بارسا- رئال، در جایی عکسی را گرفتم که سالها از آن عبورمی کردم و هیچ وقت درآن خبریا اتفاق خاصی نبود.قبل ازآغاز بازی، 4عکاس از روزنامه مابه ورزشگاه اعزام شدند.ادوارد مسئول عکس گرفتن ازنیمکت مربیان ودیدار گواردیولا ومورینیو بود.پپ موراتا درنزدیکی خط ایستاده بود تا برخوردهای مسی و په په راثبت کند.مانل به جایگاه رفته بودتا اززاویه ای دیگر عکاسی کند ومن هم درجایگاه عکاسان مستقربودم.اندکی قبل از به صدادرآمدن سوت آغاز بازی،هریک ازمابه سمتی رفتیم ومن درنزدیکی ورودی شمالی ورزشگاه بودم؛ جایی کاملا ریسکی که گاهی وقتها بهترین عکسهایت را از اینجا می گیری وگاهی هم نه.

سوت پایانی بازی به صدادرآمد و مابه سالن شمالی ورزشگاه رفتیم تاعکسهایمان رابلافاصله به دفتر روزنامه ارسال کنیم.من احساس می کردم که عملکرد خوبی نداشتم ودرشکار صحنه ها موفق نبودم.به مانل گفتم که منتظرم بماندتا باهم برویم.ادوارد هم مثل اکثر مواقع منتظر ماند تا باهم برویم.از کنارزمین چمن عبور کردیم و به تونل کنار ورزشگاه رفتیم تااز در «لس کورتس» خارج شویم تا به پله های زیاد درهای دیگر برنخوریم.چون لنزهای دوربینمان خیلی سنگین بود.وارد پارکینگ نوکمپ شدیم.البته دربازیهای لیگ قهرمانان اروپا نمی توان ازاین مسیر عبور کرد،چون درآن موقع دراین قسمت «میکسد زون»برپاست.

یک دفعه مورینیو رادیدیم و مانل به من گفت:« من می روم با اوسلام واحوالپرسی کنم وعکس یادگاری بگیرم.»من مورینیو را به خاطر کنفرانسهای خبری اش قبل از بازی با چلسی ودریک سفر که به والنسیا داشتم می شناختم.به مانل گفتم:«صبر کن.می خواهم یک عکس بگیرم.»

همیشه عادت دارم که تاقبل از سوارشدن به ماشین یکی از دوربینهایم را در دست نگه می دارم.کسی نمی دانند.این صحنه توجه من را جلب کرد،چه ازنظرزیبایی شناختی و چه از دید روزنامه نگاری.

آنجا درآن راهروی نورانی،مورینیو به یک ماشین تکیه داده بود وموبایلش رانگاه می کرد.ناگهان متوجه شدم که اینجامحل پارک اتومبیل داوران است.ولی واقعا فکرش را نمی کردم که درحالی که اتوبوس حامل بازیکنان رئال تقریباپر و آماده اعزام به هتل است،مورینیو دراینجا منتظرداوران ایستاده باشد.

عکسم راگرفتم و مانل شروع به صحبت کردن با مورینیو نمود.بااو عکسهایی به یادگار گرفت و من و ادوارددر چند متری آنها منتظربودیم.یکی از ماموران امنیتی ورزشگاه به من گفت که اینجا نمی توانیم عکس بگیریم.درهمان حال تیم داوری آمد و مورینیو به داور گفت:« چقدرهنرمندی.دوست داری حال حرفه ای ها را بگیری.» او این جمله را سه بار تکرارکردوچیزهای دیگری هم گفت که نتوانستم بشنوم.داور مسابقه به او توجهی نکرد. وسایلش را درصندوف عقب گذاشت و تنها به یکی از دستیارانش گفت که مورینیو رانگاه کند.او هیچ چیزی نگفت.درطول این لحظات می خواستم یک عکس دیگر بگیرم ولی به من اجازه ندادند. داورها رفتند.مانل و مورینیو هم باهم خداحافظی کردند ومورینیو سوار اتوبوس شد.ما هم با احساس کاملا متفاوتی، نسبت به 5 دقیقه قبل ورزشگاه را ترک کردیم.یک دنیا عکس داشتیم ولی یک عکس خاص از آقای خاص ارزش دیگری داشت